KIM-1 to marker uszkodzenia nerek, który był badany w różnych grupach chorych z AKI (ostre uszkodzenie nerek), w tym u pacjentów przebywających w OIT, czy po zabiegach kardiochirurgicznych, natomiast jak do tej pory nie oceniono jego użyteczności diagnostycznej w grupie pacjentów z OZT (ostre zapalenie trzustki). Celem niniejszej pracy była analiza przydatności diagnostycznej pomiarów stężenia KIM-1 w moczu w prognozowaniu rozwoju AKI u pacjentów we wczesnej fazie OZT.

Grupę badaną stanowiło 69 chorych z OZT rekrutowanych w Oddziale Chirurgii Szpitala w Wadowicach. Próbki krwi i moczu pobierane były przy przyjęciu i w dwóch kolejnych dobach pobytu w szpitalu. U 21 chorych przebieg OZT oceniono jako MAP, natomiast ciężka postać (SAP) rozwinęła się u 4 pacjentów. Pozostałą grupę 44 osób zaliczono do grupy o umiarkowanie-ciężkim przebiegu (MSAP). AKI rozpoznawane na podstawie kryteriów KDIGO rozwinęło się u 10 pacjentów (mężczyzn). Ta grupa cechowała się większym odsetkiem chorych z MSAP i SAP w stosunku do pacjentów bez AKI (90% do 66%), co wiązało się z częstszą koniecznością leczenia w OIT i wyższą śmiertelnością.

Stężenie KIM-1 (marker uszkodzenia nerek) w moczu w grupie z AKI (ostre uszkodzenie nerek) nie było istotnie wyższe niż u chorych bez tego powikłania, ponadto KIM-1 nie korelował z wartościami stosowanych powszechnie wskaźników oceniających funkcje nerek: mocznika i kreatyniny. W 2. i 3. dobie badania zaobserwowano natomiast zależność między stężeniami L-FABP i KIM-1 w moczu. Wartości stężeń KIM-1, jak i L-FABP nie różniły się w grupach chorych z MAP oraz MSAP i SAP, ponadto nie korelowały ze skalami BISAP, czy Ransona. U chorych z cięższym przebiegiem OZT zaobserwowano natomiast wyraźną tendencję do wyższych wartości L-FABP. Stężenie KIM-1 w moczu, w chwili przyjęcia do szpitala znamiennie korelowało z długością hospitalizacji.

W prezentowanym badaniu, pomimo, że nie wykazano związku pomiędzy KIM-1 a ciężkością OZT, czy wystąpieniem AKI, zaobserwowano istotne statystycznie zależności między stężeniem KIM-1 a wybranymi markerami stanu zapalnego oraz niedotlenienia i uszkodzenia komórek, takimi jak CRP, prokalcytonina, uPAR, D-dimery i dehydrogenaza mleczanowa. Dodatkowo, u 58 chorych z powikłaniem w postaci SIRS, stężenie KIM-1 w moczu było wyższe w 2. i 3. dniu trwania OZT.

Na podstawie wyników pracy nie można potwierdzić hipotezy o użyteczności diagnostycznej KIM-1 w prognozowaniu AKI we wczesnej fazie OZT, ani w ocenie ciężkości przebiegu OZT, a jedynie warto podkreślić powiązania z nasileniem stanu zapalnego towarzyszącego OZT. Powyższe obserwacje wymagają potwierdzenia podczas badań na większej grupie chorych.

Link do publikacji:

https://doi.org/10.3390/jcm9051463

Publikacja powstała ze środków finansowych Priorytetowego Obszaru Badawczego qLIFE w ramach programu strategicznego Inicjatywa Doskonałości w Uniwersytecie Jagiellońskim.